Waarom mijn Kiindweekend bijna een teleurstelling was...

Het klinkt idyllisch: samen met een groep kamperen op een manier zoals de natuur het bedoeld heeft. Samen eten, samen leven, samen spelen en samen delen. Het verdelen van de lasten en daarmee het vergroten van de krachten. Een groep met gelijkgestemden waar je mag zijn wie je bent. Omringd zijn door ouders die dragen, samen slapen, voeden op verzoek, onvoorwaardelijk voor hun kind zorgen, hun kind volgen en meer.

Maar dat gevoel van saamhorigheid en verbinding, dat voelde ik helemaal niet. Op donderdag niet en op vrijdag nog steeds niet. Langzaamaan begon ik mij af te vragen of het aan mij lag. Stond ik er onbewust niet voor open? Was ik simpelweg niet op de juiste plek op de juiste tijd? Miste ik momenten om verbinding aan te gaan of liet ik ze onbewust aan mij voorbijgaan? Ik wist het niet, maar wist wel zeker dat ik het anders wilde en dat het mogelijk moest zijn. 

Dus stelde ik tijdens een avondmeeting op het kampveld voor om samen te gaan eten en dat bleek een groot succes. Mensen deelden een gezamenlijke tafel, deelden eten en gingen in gesprek. Die gesprekken werden later voortgezet bij het kampvuur. De dag daarna merkte ik werkelijk verschil. Mensen zeiden elkaar niet alleen beleefd gedag, maar gingen bij elkaar voor de tent zitten, vroegen de ander om hulp en leenden spullen uit. Dit was waarvan ik gehoopt had hoe het zou zijn: voor even een stam. 

Toch verbaasde mij het dat, hoewel meerdere mensen mijn gevoel deelden over gebrek aan verbinding en saamhorigheid, er niemand anders was die aan de bel trok. Zijn wij het gewoonweg verleert hoe wij samen moeten leven? Of moeten wij, zoals Sandii Zachte van Kiind zo mooi in haar openingsspeech verwoordde, de beleefdheid voorbij. Hoe komen wij die drempel over om het echte stamgevoel te kunnen ervaren? Ik blijf je het antwoord schuldig, maar ik weet wel dat er maar één hoef te zijn die de eerste stap neemt.

Tijdens het weekend ben ik er achter gekomen dat ik thuis al een stam heb: mensen om mij heen met wie ik interesses deel, die oprecht geïnteresseerd zijn in hoe het met mij gaat, mij missen als ik er niet ben en bij wie ik altijd terecht kan. Natuurlijk vind ik het gezellig om nieuwe mensen te leren kennen om mijn stam uit te breiden en weet ik dat de samenstelling van mijn stam onderhevig zal zijn aan veranderingen in mijn leven. Toch ben ik tot een nieuw inzicht gekomen, namelijk dat ik met behulp van mijn netwerk anderen kan helpen om hun stam op te bouwen of te vergroten. Dat alles wat ik doe op professioneel en persoonlijk gebied hieraan bij kan dragen. Bedankt Kiindweekend, voor dit mooie inzicht!

Wat het Kiindweekend mij nog meer heeft geleerd? Nou, dat alle ouders die zich aangetrokken voelen tot natuurlijk ouderschap het op zo’n andere manier in kunnen vullen. Er bestaat geen perfecte ouder en er bestaat geen ‘juiste’ manier als het gaat om natuurlijk ouderschap. Het gaat vooral om het invullen van het ouderschap zoals het bij jou past en bij jouw gezin.

Het weekend heeft mij vooral laten zien dat dit de juiste manier voor mij is en voor mijn kind. Ik heb kinderen gezien die zichzelf mogen en durven zijn, die het zelfvertrouwen hebben om met een wildvreemde in de rij voor het eten een liedje te zingen, of een ander vragen of die weet hoe je een bootje moet vouwen, en of jouw kind met hem of haar wilt komen spelen. Ik heb ouders gezien die in symbiose leven met hun kind, die precies weten wat hun kind nodig heeft en die als ze het even niet weten, er desondanks voor hun kind zijn.

Bijna was ik naar huis gegaan met een gevoel van mislukking, van falen, van teleurstelling, maar één stap vooruit was genoeg om dit weekend tot een succes te maken. Uiteindelijk krijg je terug wat je er zelf in stopt. Of, zoals een kampgenoot het verwoordde, “Het leven is een feestje. Je moet alleen wel zelf de slingers ophangen”.