Mijn dochter is een jaar oud en dus is het tijd om te reflecteren op het moederschap. Ik schreef al eerder op mijn
website: "voordat mijn dochter geboren werd, had Ik een goed idee van hoe ik het wilde aanpakken. Ik wilde zo natuurlijk mogelijk bevallen, borstvoeden en mijn kind dragen. Maar ik wilde vooral naar mijn eigen gevoel luisteren en de behoefte van mijn kind volgen."
Die bevalling was niet helemaal natuurlijk. In het kort: ik werd met 41+1 weken ingeleid in het ziekenhuis met behulp van een ballon en oxytocine. Dit laatste bleek uiteindelijk niet echt nodig te zijn geweest omdat dochterlief klaar was om geboren te worden. Na zeven uur werd onze dochter zonder verdere medische ingrepen geboren.
Heb ik er spijt van? Nee. Wel had ik meer naar eigen gevoel willen luisteren dat alles goed ging met de kleine en dat al die extra onderzoeken en echo's niet nodig waren. Toch zou ik bij een volgende bevalling alsnog het liefst thuis bevallen zonder onnodige medische ingrepen. En zit ik zelfs te denken aan een unassisted birth.
Die borstvoeding is gelukkig goed gelukt. Ondanks extreme pijnen tijdens het voeden vanwege een te kort tongriempje en lipbandje en veel overproductie de eerste weken, voeden we een jaar later nog steeds met veel plezier. En dit zullen wij voorlopig ook nog wel blijven doen. Tenminste zolang dochter nog aan de borst wilt en het voor mij fijn blijft om te voeden.
Dragen heb ik vanaf dag drie of vier gedaan. Voor de geboorte had ik een ringsling tweedehands aangeschaft en ik heb hier tot op de dag van vandaag nog steeds veel plezier van. Wel speelt het idee door mijn hoofd om alsnog een draagdoek aan te schaffen. Het dragen is mijn rots in de branding geweest bij krampjes, moeilijk kunnen slapen, doorkomende tanden, bij klusjes waar ik mijn handen vrij moest hebben en onderweg. Dochterlief wilde het liefst constant gedragen worden (en wordt het liefst nog steeds veel gedragen).
Wat ik niet had verwacht is dat ik zou gaan bedsharen met mijn kind. Ik wilde in ieder geval de eerste zes maanden samen met haar op de kamer slapen en daarna zou zij naar haar eigen kamer gaan. Boy, was I wrong. De eerste vier maanden gingen de nachten prima. Dochterlief sliep vanaf 6 weken 6 uur achter elkaar en kwam zo'n twee a drie keer per nacht. 'S ochtends nam ik haar lekker bij mij in bed en sliepen wij nog even verder. Overdag gingen de slaapjes de eerste drie maanden wat minder goed. Dochterlief was moeilijk in slaap te krijgen en sliep vooral in de draagdoek. Tot we meer ritme kregen, de reflux afnam en dochterlief zich steeds makkelijker ook overdag in haar bedje liet wegleggen.
Tot de vier maanden slaapregressie. 'S nachts kwam ze om het uur a half uur. En ook overdag gingen de slaapjes slechter. De enige manier om haar in slaap te laten vallen was aan de borst liggend in bed. Ze liet zich niet wegleggen, dus lag ik er elk slaapje naast en dat is eigenlijk nog steeds zo. Ik heb me er zo'n maand sterk tegen verzet en heb haar zelfs een enkele keer laten huilen en haar geprobeerd te slaap trainen. Maar haar wil om dicht bij mij te blijven was te sterk en mijn gevoel zei dat huilen niet de juiste manier voor ons was. Ja de lange dagen en nachten in bed braken mij soms op. (Ik lag sommige dagen 18 uur per dag met dochter op bed). En ook de weinige tijd voor mijzelf en geen avond weg kunnen zorgde voor veel frustraties. (Dochter was een flesweigeraar en wilde alleen bij mij slapen. Papa en oma waren niet goed genoeg. Tot veel frustratie ook aan hun kant.). Mijn keuze was of mij er aan over te geven of door te leven met een oververmoeid en daardoor ongelukkig kind. Samen slapen was voor ons de manier om zoveel mogelijk slaap te krijgen en wat heb ik een hekel aan 's nachts mijn bed uit te moeten. Gelukkig stond manlief hier volledig achter.
Inmiddels heb ik al veel over het natuurlijk gedrag van ouder en kind gelezen. Ondanks dat ik het toen vervelend vond dat ik mijn dochter nooit weg kon leggen en nooit alleen kon slapen, weet ik nu dat de beste plek voor een kind bij de ouder is.
Heb ik er spijt van dat ik haar heb laten huilen? Nee. Ik heb er geen spijt van maar zie het als een proces dat ik door heb moeten gaan om te komen waar ik nu ben. Ik had het nodig om er achter te komen dat laten huilen en slaap trainen niets voor ons is en dat samen slapen de weg vooruit is. Zonder had ik attachment parenting en natuurlijk ouderschap en mijn passie hiervoor nooit gevonden. Waarschijnlijk was ik nog lang niet met mijn eigen bedrijf begonnen. En als laatste was mijn band met mijn dochter heel anders geweest en was ik nooit de ouder geworden die ik nu ben.
Nu probeer ik andere ouders te adviseren en te begeleiden in hun zoektocht naar natuurlijk ouderschap. Wil je weten wat ik voor je kan doen, kijk dan op Wat ik doe?
of neem contact met mij op via 06-33836996 of madeliefste-natuurlijk@outlook.com.
Kortom, ouder zijn moet je leren.
