Persoonlijke blog: Mijn kind is heel normaal
- door Femke
- •
- 11 mrt, 2019
Bij het terugdenken aan het afgelopen jaar, betrapte ik mijzelf op iets wat ik vaak heb gezegd, namelijk "Mijn kind is een beetje raar want zij wilt niet in haar eigen bedje slapen" óf "Ik heb zo'n kind dat niet uit de fles wilt drinken". Onbewust geef ik daarmee de boodschap dat mijn kind anders is, anders dan andere kinderen. En daarnaast hangt er een negatieve associatie aan, namelijk dat mijn kind niet-normaal is en dus raar.
Maar in mijn zoektocht naar natuurlijk ouderschap en door de boeken/blogs/ervaringsverhalen die lees, kom ik erachter dat mijn kind niet raar is. Mijn kind is heel normaal. Het is heel normaal dat een kind liever bij mama in de buurt is (en slaapt). En als ze mag kiezen, dat ze liever uit de borst drinkt dan uit een fles.
Ja, ze voldoet misschien niet aan de huidige normen van onze samenleving, c.q. zo snel mogelijk zelfstandig, slapen in een eigen bed op eigen kamer, meer vrije tijd voor moeders, maar dat betekent niet dat zij raar is.
Het enige wat hier raar of gek is, en waar misschien iets mis mee is, is de manier waarop ik als ouder naar mijn kind kijk.
Heb ik het gevoel dat mijn dochter anders, specialer of beter is dan al die andere kinderen?
Nee, maar ik weet wel dat ze heel speciaal is voor mij. En dat de manier waarop wij opvoeden misschien niet standaard of gewoon is voor heel veel mensen.
Heb ik het gevoel dat ik mij moet verdedigen of verantwoorden over de manier waarop wij opvoeden?
Ja, onbewust wel, ook al weet ik dat dit nergens voor nodig is. Niemand vraagt mij immers om mijzelf te verantwoorden. Toch heb ik het gevoel dat ik anderen duidelijk moet maken waar ik vandaan kom en waarom ik de dingen doe zoals ik doe. En dat komt allemaal voort uit mijn eigen onzekerheid.
Er is niets moeilijkers dan zelf beslissingen te maken en je eigen weg te vinden (en dan soms fouten te maken) in plaats van iemands anders weg te volgen (lees: een opvoedboek/methode of adviezen van je familie). En het is ook heel wat verantwoordelijkheid, de opvoeding van zo'n kleintje.
Natuurlijk kunnen bronnen van informatie je helpen om je eigen keuzes duidelijker te maken. Net zoals de boeken/blogs/ervaringsverhalen mij helpen om mijn keuzes te maken. Soms laten ze mij zien hoe ik het ook aan wil pakken en soms laten ze mij zien hoe ik het vooral niet aan wil pakken.
Kortom, kijk vooral naar jezelf en je eigen kind. En probeer niet te veel te vergelijken met anderen. Kijk naar waar jullie nog kunnen groeien en leren. Iedereens pad is uiteindelijk anders.
Als coach ga ik je niet vertellen hoe jij je kind op moet voeden. Ik denk met je mee over mogelijke oplossingen en help je om duidelijk te maken wat jij zelf wilt en hoe je dat vervolgens aan kunt pakken.
Is mijn verhaal herkenbaar? En voel jij je onzeker over de opvoeding en jouw rol daar in als ouder? Ook daarvoor is ruimte tijdens mijn consulten.
Driftbuien zijn, net als bijten, een uiting van emoties en behoeften. Emoties en behoeften waar zij nog maar moeilijk mee om kunnen gaan en door een tekort aan taal onvoldoende kunnen uiten. Driftbuien zijn dan ook een onderdeel van de normale ontwikkeling op weg naar de groei tot volwassenheid. Het lastige aan driftbuien is dat ze vaak voorkomen op momenten dat je het net niet kunt gebruiken, bijvoorbeeld als je moe bent, ergens heen moet of in de supermarkt staat. Een deel van de driftbuien is te voorkomen door te zorgen dat jij en je kind uitgerust zijn, het niet al te druk is op een dag en door duidelijk te zijn, regels te stellen en deze consequent toe te passen. Probeer op de andere momenten te denk aan deze tips.
Je bent in gesprek met een andere ouder, let even niet op en hebt alweer een rij tanden in je arm staan. Je voelt de boze gevoelens al in je opborrelen en voelt dat je kind een grens overgaat. Nu ben je er klaar mee!
Haal diep adem en de lees de volgende vijf tips over hoe je ermee om kunt gaan als je kind jou bijt.
1. Het is een fase
In bepaalde levensfases hoort bijten bij de normale ontwikkeling. Tussen de twee en vier jaar komt bijtgedrag, net als slaan, regelmatig voor (meestal met een piek rond de drie jaar oud). Dit betekent niet dat het gewenst is, maar wel dat je het kunt verwachten. Acceptatie is dan ook je beste vriend. Het maakt namelijk onderdeel uit van de ontwikkeling van je kind. Je kind is nog niet goed in staat om zijn emoties te reguleren en uit dit op een, voor ons, vreemde manier. Je kunt je kind op de volgende manieren helpen.
2. Voorkom dat je kind je kan bijten
Ook hier geldt: voorkomen is beter dan genezen. Meestal heeft je kind je al een aantal keer gebeten, voordat het echt een probleem aan het worden is. Misschien heb je al gemerkt dat je kind het alleen op bepaalde momenten doet en misschien zie of voel je het zelfs al aan komen.
Het is niet oké als je kind zichzelf, anderen of zijn omgeving pijn doet. Wilt je kind je bijten, houdt hem of haar tegen en zeg: “Ik ga je helpen, want je mag anderen niet bijten”. Natuurlijk is het beter om het te voorkomen door op tijd te reageren op zijn behoefte of een alternatief te bieden. Wil je er iets aan doen, dan is het wel belangrijk om te weten waar het gedrag vandaan komt.
